کمبود امکانات نتوانست مانع شود و ملی‌پوشان قایقرانی ایران با کسب چهار سهمیه، خود را در بین مسافران پاریس جای دادند. به دست آوردن دو سهمیه در آب‌های آرام (کانو و کایاک یک نفره هزار متر مردان) و دو سهمیه در روئینگ (یک نفره و دو نفره زنان) کار ساده‌ای نبود، اما به‌رغم دشواری‌های مسیر، قایقرانان ایران نه تنها به خوبی از عهده کاری که به آن‌ها سپرده شده بود، برآمدند که تاریخ‌سازی هم کردند. (کسب نخستین سهمیه قایق دونفره)
بدون شک عملکرد تیم ملی قایقرانی ایران قابل تقدیر است، اما کسب سهمیه المپیک به معنای پایان کار نیست و همانطور که ملی‌پوشان این رشته نیز بار‌ها و بار‌ها طی روز‌های اخیر بدان اشاره کرده‌اند، این موفقیت تازه آغاز مسیر دشواری است که انتظار می‌رود برای حضوری پرقدرت در المپیک اندکی هموار شود.
عمده خواسته ملی‌پوشان قایقرانی تجهیزات است و تمرین در پیست‌های استاندارد. پیست‌هایی که نبود آن در ایران، لزوم برگزاری اردو‌های تمرینی در خارج از مرز‌های کشور را به رخ می‌کشد، چراکه با تلاش مستمر و تمرین کردن پشت سد و پیست‌های غیراستاندارد شاید بتوان از سد حریفان در نبرد کسب سهمیه گذشت، اما از سد حریفان قدری که خود را به المپیک پاریس رساندند، نه! البته با توجه به رکورد‌ها و شرایط موجود کمتر کسی است که از قایقرانان ایران در المپیک پاریس انتظار مدال‌آوری داشته باشد، اما بدون شک تمرین اصولی در پیست‌های استاندارد تا المپیک می‌تواند آن‌ها را آماده یک نبرد آبرومندانه کند و صعود به فینال A و B را برایشان به دنبال داشته باشد. ولی این موفقیت با تمرین در پیست استاندارد (۲ کیلومتر) است که امکانپذیر می‌شود، نه با پارو زدن پشت سد‌ها و دریاچه آزادی که تنها هزار متر مسافت دارد. در واقع تمرین کردن در شرایط نرمال است که می‌تواند ملی‌پوشان این رشته را مهیای رقابت با حریفان کند. به همین دلیل هم هست که درست بعد از کسب سهمیه، تک‌تک ملی‌پوشان قایقرانی درخواست تمرین در پیست‌های استاندارد را مطرح کردند تا در اندک زمان باقیمانده تا المپیک پاریس بتوانند خود را مهیای یک نبرد آبرومندانه کنند و توانایی‌هایشان را به نمایش بگذارند. تمرین در پیست استاندارد، خواسته بحق قایقرانان است که باید دید مورد توجه قرار می‌گیرد یا نه.
